منبع: وب سايت شهدا
قرآن کتاب آسمانی
قرآن، اسم کتاب مقدس و آسمانی اسلام است که از طرف خداوند توسط فرشته وحی ( جبرئیل ) بر آخرین پیامبر، حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم در شب بعثت نازل شده است. این کتاب که بزرگترین معجزه پیغمبر خاتم است، هم کتاب هدایت و راهنما و هم کتاب وعظ و پند برای همه مردم دنیاست. الفاظ این کتاب به صورت عربی و بر وفق آنچه در لوح محفوظ ثبت است، یکبار بطور اجمال و دفعتا بر قلب (قوای دراکه) پیامبر اکرم در یکی از شبهای دهه آخر ماه رمضان ( لیلة القدر ) نازل شده و یکبار هم بطور تفصیل و تدریج در طول 23 سال دوران پیغمبری آن حضرت فرود آمده است. طبق دقیق ترین آمار، تعداد کل کلمات قرآن 77807 کلمه و 6666 آیه و 114 سوره و 30 جزء میباشد. این اختلافی که در شماره آیات است فقط مربوط به این است که در بعضی قرآن ها، 2 آیه یک آیه حساب شده و در بعضی قرآن ها، 2 آیه همان دو آیه به حساب آمده است.
هر بارى كه شما با قرآن نشست و برخاست كنيد، يك پرده از پردههاى جهالت شما برداشته مىشود؛ يك چشمه از چشمههاى نورانيت در دل شما گشايش پيدا مىكند و جارى مىشود. انس با قرآن، مجالست با قرآن، تفهم قرآن، تدبر در قرآن، اينها لازم است.
مقدمهى اين كار اين است كه بتوانيم قرآن را بخوانيم، بتوانيم قرآن را حفظ كنيم؛ حفظ قرآن خيلى مؤثر است. جوانها، دورهى جوانى را، قدرت حفظ را قدر بدانند. خانوادهها به كودكان خودشان حفظ قرآن را تشويق كنند، آنها را وادار كنند. حفظ قرآن خيلى باارزش است. حفظ قرآن اين فرصت را به حافظ خواهد داد كه با تكرار آيات، در قرآن قدرت تدبر پيدا كند. اين فرصت است، اين توفيق است؛ اين را از دست ندهيد. آنهائى كه حافظند، اين نعمت بسيار بزرگ الهى را قدر بدانند؛ نگذارند حفظشان ضعيف بشود يا خداى نكرده از دست برود.
خواندن قرآن، از اول تا آخر، يك چيز لازمى است. بايد قرآن را از اول تا آخر خواند؛ باز دوباره از اول تا آخر؛ تا همهى معارف قرآنى يكجا با ذهن انسان آشنا شود. البته معلمينى لازمند تا براى ما تفسير كنند، مشكلات آيات را تبيين كنند، معارف آيات و بطون آيات الهى را براى ما بيان كنند؛ اينها همه لازم است. اگر اينها شد، هرچه زمان به جلو برود، ما به جلو مىرويم و توقف ديگر وجود ندارد.
بسم الله الرحمن الرحیم
چهل حدیثقرآنی
* * * * *
قال رسول الله صلی الله علیه وآله :
اِذَا التَبَسَت عَلَیکُمُ الفِتَنُ، کَقِطَعِ الَّیلِ المُظلِمِ فَعَلَیکُم بِالقُرآنِ .
هنگامی که فتنه ها، هم چون پاره های شب تاریک، شما را در خود پیچید، برشماست
که به قرآن تمسک جویید. اصول کافی ج2ص459
قال امیرالمؤمنین علیه السلام :
وَ اعلَموا اَنَّ هذَالقُرآنَ هُوَ النّاصِحُ الَّذی لا یَغُشُّ، وَالهادِی الَّذی لایُضِلُّ ، وَالمُحَدِّثُ اَّلذی لایَکذِبُ .
بدانید که این قرآن پندآموز است که خیانت نمی کند؛ وهدایت گری است که گمراه نمی سازد ؛ وسخن گویی است که دروغ نمی گوید . نهج البلاغه خطبه 176
قال علی علیه السلام :
ما جالَسَ هذَاالقُرآنَ اَحَدٌ الّا قامَ عَنهُ بِزِیادَةٍ اَو نُقصانِ؛ زِیادَةٍ فی هُدًی اَو نُفصانِ مِن عَمًی .
هیچ کس با این قرآن همنشین نشد ، مگر آن که چون از نزد آن برخاست با فزونی و کاستی همراه بود؛ فزونی در هدایت، و کاستی ازکوردلی . نهج البلاغه خطبه 176
کلمه ی قرآن به معنای خواندن است و از آن جا که باید با خواندن آیه های قرآن کریم، با راه های سعادت آشنا شویم. به این کتاب « قرآن » گغته می شود.
خوب است بدانیم که قرآن کریم با قرآن مجید با هم فرقی ندارند ؛ منظور از این دو نام همان کتاب آسمانی مسلمانان است . کلمه ی « مجید» و « کریم » هر دو صفاتی بر قرآن هستند . ما دو قرآن نداریم که یکی کریم و یکی مجید باشد. این درست مثل آن است که ما یک گل را نشان دهیم و یک بار بگوئیم « این گل زیباست» و یک بار بگوییم «این گل قرمز است » ما در این دو جمله ، درباره یک گل سخن می گوئیم که هم قرمز است و هم زیبا. قرآن هم یکی بیشتر نیست هم مجید است هم کریم. در سخنان چهارده معصوم علیه السَّلام صفاتی درباره ی قرآن بکار رفته است: راهنما، بهترین داستان ، نجات دهنده ، سودمندترین پند، بهار دل ها ، سعادت بزرگ. حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله در طول عمر خود هرگز چیزی ننوشت. آن حضرت آیه های قرآن را برای مردم می خواند و گروهی از آنان که سواد داشتند ، قرآن را بر روی پوست حیوانات ، استخوان های پهن شتر ، چوب درختان یا پارچه های ابریشمی می نوشتند. این گروه در تاریخ به « کاتبان وحی » مشهورند. کلمه ی « کاتب» در زبان عربی به معنای نویسنده است.